Openingswoord

Allemaal van harte welkom bij de viering van de H. Eucharistie op de 1e zondag van de Advent, ook degenen die via livestream met ons zijn verbonden.

Steeds als mensen samenkomen om Gods aanwezigheid te vieren, kunnen we dat beleven als een uur van bezinning. Een uur van bezinning en stilte, stilstaan bij wat ons verontrust, angstig maakt, maar ook stil te staan bij tekenen van hoop. Luisterend naar woorden van hoop uit een lang en ver verleden.

Je kunt je afvragen of die woorden die we deze weken horen, niet veel te ver weg zijn om herkenbaar te zijn in de tijd waarin wij leven. Kunnen wij nog het gevoel er bij krijgen zoals dat toen in een ver verleden is bedoeld. Onze wereld is alleen al in de laatste eeuw zo verandert, dat je je wel eens afvraagt hoe komen wij bij de bedoelingen van die verhalen uit dat verleden.

Gaan die schriftwoorden ons niet voorbij zonder dat ze ons troosten of uit te dagen?

Hoe kunnen die woorden van ver, dichtbij komen, herkenbaar worden zo, dat je je aangesproken voelt?

Preek

De Adventstijd is een tijd van veranderen. Wij mensen moeten ons realiseren dat we in de tijd voor Kerstmis kunnen, nee moeten, nadenken hoe we ons voorbereiden op de komst van Jezus. Meestal zeggen we : “De Advent is een tijd van verwachten. Maar wat verwachten we nog na Sinterklaas? Hopelijk een goed Kerstfeest, maar hoe vul je dat voor jezelf in?

Het is, denk ik, best de moeite waard, om daar de komende weken eens bij stil te staan. De adventskrans groeit maar met een kaars tegelijk. Een mensenleven gaat toch ook maar met een dag tegelijk vooruit. Verwachten vraagt niet om het hele pakket tegelijk. Het leven, ons leven is ook niet zomaar plotseling begonnen, negen maanden van voorbereiding voor we het licht zagen.

Advent is een uitnodiging om in ieder geval een stap te doen, een kaars, een lichtpuntje binnen te dragen in je leven en dat van je naasten, een ster te zijn voor elkaar.

In ons leven is dat in vele gevallen een wereld die steeds kleiner wordt als je ouder wordt en niet meer kunt gaan en staan waar je wilt. Maar toch een wereld waar je met mensen om je heen leeft.

Het heeft geen zin om ach en wee te roepen, als je zelf niets doet aan de misstanden die je in je leven ziet. Ik vraag me echt af, of je geloof niet op een heel klein pitje staat, als je blijft zeggen: Wat kan ik eraan doen aan al die ellende.

Het is nog zo gek niet om eens biddend stil te staan bij al die misstanden in onze wereld. Als je bidt, dan doe je niets verkeerds en doe je ook geen verkeerde uitspraken. En misschien kom je er in gesprek met God achter wat je zelf al vast kunt doen om de wereld om je heen ter verbeteren. Gewoon de eerste stap zetten, best moeilijk om dat te durven.

We lazen in het H. Evangelie van Lucas: Uw verlossing komt nabij. Die verlossing is geen pakketje dat ons met Kerstmis wordt aangereikt onder de Kerstboom. Verlossing is een activiteit: het iemand of jezelf losmaken van al die dingen waar wij mensen in gevangen zitten. Verlossingen moet een losmaken zijn van bezit, van macht, van slechte gewoontes, van alles wat ons mensen eerder beperkt dan verrijkt. Juist daardoor is er zoveel leed in de wereld. Volgens de H. Schrift zit dat zo diep in mensen gebakken, dat er wel ellende van moet komen.

Maar even verderop staat: Wanneer dat alles gebeurt, trek je dan niet terug, maar richt het hoofd omhoog, kijk wat er aan de hand is en probeer er iets aan te doen.

Oprichten wil zoiets zeggen als: Blijf niet bij de pakken neerzitten, onder het motto; Wat kan ik er aan doen?

Nee, richt je op en probeer de dingen in een groter perspectief te zien: Het streven naar vrede en gerechtigheid voor iedereen.

Advent is dus geen tijd van wachten zonder meer, van passief blijven zitten.

Het is een tijd van uitzien en zelf werken aan een hemel op aarde, niet morgen of volgend jaar, maar nu. Nu een kaars ontsteken, een ster binnendragen, daar moeten we aan werken.

Als een feest goed is voorbereid, dan kan er weinig misgaan. Als je Sinterklaas viert, dan laat je de ander niet in verwachting achter.

Kerstmis zou alleen het feest van de leuke sfeer blijven, als je geen verwachtingen meer in het leven hebt.

Advent is niet alleen een tijd waarin we wachten op de komst van Jezus, maar het is hopelijk ook een tijd, waarin wij zelf komen met onze diepste verwachtingen, en wel bij Hem die we onze Verlosser mogen noemen.

Hij wil ons losmaken van alles wat Zijn licht in de weg staat.

Dat licht van Christus moet groeien in ons. Beginnend met een kaars met een ster.

Laten we het Licht een kans geven. Amen.