In zijn eerste algemene audiëntie op woensdag 21 mei legde paus Leo XIV uit wat de gelijkenis van de zaaier ons wil vertellen over Gods grote liefde voor ons.

Vandaag wil ik stilstaan bij een bijzondere gelijkenis, omdat het een soort inleiding is op alle gelijkenissen. Ik heb het over die van de zaaier (vgl. Mt. 13,1-17). Elke gelijkenis vertelt een verhaal uit het alledaagse leven, maar wil ons verwijzen naar een diepere betekenis. Bij het verhaal dat verteld wordt of het beeld dat gegeven wordt, kun je jezelf afvragen: waar sta ik in dit verhaal?

Dynamiek

De gelijkenis van de zaaier spreekt precies over de dynamiek van het Woord van God en de effecten die het voortbrengt. Inderdaad, elk woord in het Evangelie is als een zaadje dat in de grond van ons leven wordt gezaaid. Jezus gebruikt het beeld van het zaad vele malen, met verschillende betekenissen.

De gelijkenis van de zaaier leidt een reeks andere gelijkenissen in, waarvan sommige precies spreken over wat er in de bodem gebeurt: de tarwe en het onkruid, het mosterdzaadje, de schat die verborgen ligt in de akker. Wat is die grond dan? Het is ons hart, maar het is ook de wereld, de gemeenschap, de Kerk. Het Woord van God bevrucht en daagt in feite elke werkelijkheid uit.

Voor iedereen

Aan het begin zien we Jezus het huis verlaten. Een grote menigte verzamelt zich om Hem heen. Er staan duidelijk veel verschillende mensen. Jezus’ woord is voor iedereen, maar het werkt bij iedereen op een andere manier door. In deze context kunnen we de betekenis van de gelijkenis beter begrijpen.

“De manier waarop de ‘verkwistende’ zaaier het zaad zaait,
is een beeld van de manier waarop God van ons houdt”

Een zaaier gaat uit om te zaaien, maar het maakt hem niet uit waar het zaad valt. Hij zaait het zaad zelfs daar waar het waarschijnlijk geen vrucht zal dragen: op de weg, tussen de stenen, tussen de braamstruiken. Hoe komt dat?

Berekenend

We zijn gewend om dingen te berekenen – en soms is dat nodig – maar dit geldt niet in de liefde! De manier waarop deze ‘verkwistende’ zaaier het zaad zaait, is een beeld van de manier waarop God van ons houdt. Het is waar dat het lot van het zaad ook afhangt van de manier waarop de grond het verwelkomt, maar in de eerste plaats vertelt Jezus ons in deze gelijkenis dat God het zaad van zijn Woord zaait op alle soorten grond, dat wil zeggen in al onze situaties.

Soms zijn we oppervlakkiger en afgeleid, soms laten we ons meeslepen door enthousiasme, soms gaan we gebukt onder de zorgen van het leven, maar er zijn ook momenten dat we beschikbaar en verwelkomend zijn. God heeft vertrouwen en hoopt dat het zaad vroeg of laat tot bloei zal komen.

Vertrouwen

Dit is hoe Hij van ons houdt: Hij wacht niet tot we de beste grond zijn, Hij geeft ons altijd gul zijn Woord. Misschien zal door te zien dat Hij ons vertrouwt, het verlangen in ons geboren worden om een betere bodem te zijn. Dit is hoop, gegrondvest op de rots van Gods vrijgevigheid en barmhartigheid.

Laten we de Heer vragen om de genade om dit zaad, dat zijn Woord is, altijd te verwelkomen. En als we merken dat we geen vruchtbare bodem zijn, laten we ons dan niet laten ontmoedigen, maar Hem vragen ons opnieuw te bewerken om van ons een betere bodem te maken. (Vertaling: Susanne Kurstjens)

Uit het Katholiek Nieuwsblad