Openingswoord

Ik weet nog goed, dat toen ik een klein jongetje was, er een nieuwe dans kwam: het twisten. En in die tijd las mijn moeder voor het slapengaan altijd voor uit de bijbel. En juist toen las zij het evangelieverhaal van vandaag voor, en de vertaling luidde als volgt: In die dagen geraakten de Joden met elkaar aan het twisten. Ik lag in een deuk en mijn moeder begreep niet meteen waarom. Ik zag het al helemaal voor me, dat de Joden in het bijzijn van Jezus een wilde dans begonnen.

Maar in werkelijkheid valt er niets te lachen. Het gaat letterlijk over bloedserieuze zaken: Jezus, die zijn Lichaam en Bloed aan ons geeft, zijn diepste wezen, zijn godheid en zijn mensheid, om ons eeuwig te kunnen laten leven. Het is niet zomaar een geschenk, Hij geeft zichzelf, totaal, veel meer dan wij ons aan elkaar kunnen schenken. Hij wordt volkomen één met ons en wij met Hem. Wij worden langzaam aan in Hem veranderd, worden wij een andere Christus.

Misschien heeft dit verhaal toch iets met dansen te maken, want als wij ten volle zouden beseffen wat er zich diep in ons hart afspeelt door de komst van Jezus Christus, dan zouden wij misschien wel gaan dansen van blijdschap en dankbaarheid.

In de eerste lezing horen wij over de bekering van Paulus. Wat zal Ananias hebben gedacht toen de Heer hem in een visioen vroeg om te gaan bidden met Saulus van Tarsus? Hij had al gehoord over deze man. De hele Kerk kende deze gewelddadige vijand. Het gerucht ging, dat de hogepriester hem toestemming had verleend om in alle synagogen van Damascus de volgelingen van Jezus te arresteren. Saulus wilde blijkbaar alle gelovigen uitroeien. Dus waarom zou Ananias naar Saulus moeten toegaan?

Maar de Heer verzekerde Ananias, dat Saulus een gelovige was geworden, hij zou dus naar hem toegaan als naar een broeder. Ananias werd geroepen om de radicale stap te maken van het liefhebben van de vijand, iets wat Jezus herhaaldelijk had geleerd toen Hij nog op aarde leefde. Ananias werkte met God samen en zo kon hij voor Saulus een instrument van genezing worden.

Wij weten eigenlijk van niemand hoe ver hij gevorderd is op de weg naar het christendom, ook van onze vijanden niet. En wij weten ook niet hoe belangrijk onze gebeden, onze woorden of daden zijn om iemand te helpen met het zetten van net dat laatste stapje. Wij zouden eraan moeten denken, dat vijanden niet alleen maar mensen zijn, die er misschien op uit zijn om ons te grazen te nemen. Jezus roept ons om de mensen, die wij maar moeilijk kunnen beminnen, toch lief te hebben.

Misschien vinden sommige mensen het moeilijk om te zien hoe de heilige Geest aan het werk is in mensen met wie wij al gedurende langere tijd in onmin leven. Of wij zien misschien niet de noden van de mensen van wie het leven helemaal in orde lijkt te zijn, maar die toch op zoek zijn naar de diepere betekenis in hun leven. Welke barrière er ook moge zijn, Jezus roept ons op om alle mensen te zien als medeleden van zijn lichaam.

In plaats van redenen te bedenken waarom wij op onze hoede zouden moeten zijn, zouden wij de Heer moeten vragen om naar mensen te kijken op de manier waarop Hij dat doet. Hoe meer wij zijn hart en zijn Geest volgen, hoe sterker wij ervan overtuigd zullen zijn dat wij eigenlijk helemaal geen vijanden hebben, alleen maar mensen, die erop wachten om onze vrienden te worden.