Wij vieren vandaag de grote heilige Teresia. Geboren te Avila (Spanje) in 1515, trad zij in bij de karmelitessen. Opmerkelijk was haar voortgang op de weg van de volmaaktheid. Zij werd door God begunstigd met bijzondere openbaringen. Veel had zij te lijden, toen zij zich inzette voor de hervorming van haar orde, doch ongebroken kwam zij alle moeilijkheden te boven. Daarbij was zij een groot schrijfster: haar boeken getuigen van haar wijsheid en religieuze ervaring. Zij stierf in 1582 te Alba de Tormes.

In de eerste lezing van vandaag zegt de apostel Paulus, dat God ons heeft voorbestemd om door Jezus Christus zijn kinderen te worden. Wij waren het niet, maar worden het wel. Eigenlijk is dat een vorm van adoptie.

In het oude Midden-Oosten ging het adopteren van een mens anders als bij ons. In de Grieks-Romeinse cultuur ging het bij juridische adopties bijna altijd om volwassenen. Mensen wilden dan zeker weten, dat zij een goede erfgenaam hadden. In de Romeinse samenleving werd van de geadopteerde mensen dan ook verwacht, dat zij hun nieuwe ouders zouden respecteren en eren. En zij kregen alle rechten, voorrechten en verantwoordelijkheden van geboren zonen.

Joodse adopties waren weer anders en niet alleen, omdat het vooral minderjarigen waren, die geadopteerd werden. Zoals een goede koning zorg droeg voor zijn zwakkere onderdanen, zo waren joodse adopties bedoeld om wezen materiële steun te verlenen en ook om het aantal werkende kinderen in het eigen familiebedrijf uit te breiden. Kinderen hielpen altijd in het eigen bedrijf.

Zowel voor de Romeinen als voor de Joden was adoptie een levensveranderende, een levensreddende kwestie. Het fortuin van de familie werd veiliggesteld en mensen werden behoed voor een slechte toekomst. Zowel voor de Grieken als voor de Joden zouden de woorden van Paulus over een geestelijke adoptie veel verschillende gevoelens oproepen.

De Joden zullen hebben nagedacht over het verbond dat God met Israël sloot en waardoor Hij hen redde uit de slavernij in Egypte. Ze zullen hebben gedacht aan de heilige Schrift, die hen prijst die voor weduwen en wezen zorgen. De Grieken en de Romeinen zullen hebben nagedacht over het volledig aanvaarden van de geadopteerde en dat daardoor zijn verleden helemaal werd uitgewist.

Paulus probeerde zijn luisteraars te laten begrijpen, dat wij door Jezus Christus een heel nieuw leven krijgen. We laten het oude achter ons en hebben een heel nieuwe toekomst voor ons. Wij mogen niet alleen delen in de erfenis van het eeuwige leven, maar wij mogen nu al leven als vergeven mensen, als van genade vervulde zonen en dochters. We worden in de volgelingen rondom Jezus Christus in een liefdevolle familie opgenomen. Wij mogen deelnemen aan het ‘werk’ van onze hemelse Vader, als het ware zijn familiebedrijf, om de aarde met zijn goddelijke goedheid te vullen. Wij zijn bevrijd van de slavernij van zonde en dood.

Als iemand wordt geadopteerd, wordt elk aspect van zijn leven veranderd: waar hij naartoe gaat, hoe en met wie hij eet en waar hij in de toekomst naar uit kan kijken. Dat is ook ons verhaal. Wij allemaal zijn geadopteerde erfgenamen van de beloften van God. Wij zijn een nieuwe schepping!