De meeste mensen van ons hier aanwezig zijn al wat ouder. En toen wij nog wat jonger waren hadden wij vast wel onze favoriete atleten, in de schaatswereld bijvoorbeeld hadden wij Ard Schenk en Kees Verkerk.

Zij zijn uiteraard jong begonnen en waren in het begin vast niet altijd even geweldig, maar gaandeweg werden zij beter en groeiden hun prestaties, werden zij sneller en sneller en werden zij wereldkampioen.

Onze reis naar Jezus Christus en zijn Koninkrijk ontwikkelt zich vrijwel op dezelfde manier. In het begin hadden wij een basiskennis van Jezus Christus en de Kerk en dachten wij slechts aan het geloof als een reeks praktijken, devoties. Voor sommige mensen is het geloof nooit meer dan dat geworden, zoals er ook kinderen zijn, die aan een sport beginnen, maar niet ver komen. Wat trouwens helemaal niet erg is. Sporten is gezond en gezellig. We hoeven niet allemaal kampioen te worden.

Maar Jezus Christus wil dat ons geloof steeds meer rijpt en dat ons geloof dat van sommige andere mensen zelfs ver gaat overtreffen. Dat zegt Hij in het evangelie van vandaag: “Als uw gerechtigheid die van de schriftgeleerden en Farizeeën niet ver overtreft, zult gij zeker niet binnengaan in het Rijk der Hemelen”.

Jezus wil, dat wij denken als een toegewijde atleet en dat wij goede gewoonten als het bidden en het lezen in de heilige Schrift en het bijwonen van de heilige Mis, het bezoeken van mensen in nood, steeds verder ontwikkelen. Hij wil, dat voor ons het geloof een tweede natuur wordt, zoals een atleet met het oog op zijn sport bijvoorbeeld rekening houdt met wat hij eet en drinkt.

Vandaag vieren wij de gedachtenis van de heilige Barnabas. Volgens de kerkvaders was hij een van de zeventig leerlingen, die Jezus Christus twee aan twee uitzond om het Koninkrijk te verkondigen (Lucas 10, 1).

Wanneer wij hem voor het eerst in de heilige Schrift ontmoeten is hij eigenlijk al een doorgewinterde leerling. Hij heeft een deel van zijn land verkocht en de opbrengst geschonken aan de jonge Kerk (Handelingen 4, 37).

Hoe indrukwekkend die daad van vrijgevigheid ook was, Barnabas bleef aan zijn geloof werken. Hij werd een leider in de kerk van Antiochië. Hij ontfermde zich over de apostel Paulus. En samen met zijn neef Marcus en met Paulus lanceerde hij een van de eerste zendingsreizen van de Kerk.

Op een gegeven moment ontstond er een grote onenigheid met Paulus – dat kan blijkbaar in de beste kringen gebeuren – maar hij volhardde in zijn missie.

Uiteindelijk stierf Barnabas de dood van een martelaar, hij was trouw tot aan het einde toe.

Barnabas laat ons zien, dat Jezus Christus nooit stopt met leidinggeven. Als een echte Herder helpt Hij ons altijd om te blijven groeien en om ons geloof te verdiepen. Als een echte coach weet Jezus Christus, dat zijn atleten niet altijd zullen winnen, dat wij soms tekort zullen schieten.

Maar wij moeten zijn als de atleet, die nooit opgeeft, als Barnabas. Onze inspanningen zullen vruchten afwerpen. Als wij zo leven zal de hemel zegevieren, zal het Rijk Gods toch ook een steeds grotere plaats op aarde krijgen.