Preek

Geliefde broeders en zusters in Christus, op deze dag, waarop wij met eerbied en ontroering stilstaan bij het lijden en sterven van Onze Heer Jezus Christus, mogen wij ons hart openen voor een diepe waarheid, die ons geloof in zich draagt: dat zonder kruis geen verrijzenis mogelijk is, zonder lijden geen verlossing, zonder dood geen leven.

In onze menselijke natuur verlangen wij naar geluk, vrede, gezondheid en vreugde. En terecht – want God heeft ons geschapen voor het leven, niet voor de dood. Hij heeft ons geschapen voor liefde, niet voor lijden. En toch … precies daar, in die spanning, ontdekken wij het mysterie van het Kruis.

Jezus is niet zomaar gestorven. Zijn lijden was geen tragisch ongeluk of zinloze marteling. Nee, Zijn lijden was vrijwillig, liefdevol en gehoorzaam. “Niemand neemt mijn leven, maar Ik geef het uit Mijzelf,” zegt Hij (Joh. 10,18). Jezus koos ervoor te sterven omwille van ons. Niet omdat Hij moest, maar omdat Hij liefhad – jullie, mij, de hele wereld.

Waarom moest Hij dan lijden? Omdat onze zonden echte wonden veroorzaken. Omdat de breuk tussen mens en God, tussen mensen onderling, niet zomaar kan worden goedgepraat. De zonde vraagt een antwoord van liefde, dat sterker is dan het kwaad. En alleen Jezus kon dat volmaakt geven.

Zijn dood aan het Kruis is niet het einde, maar de weg naar het nieuwe begin. De verrijzenis komt pas ná het graf. Jezus zal opstaan uit de dood, maar pas nadat Hij haar ten volle is binnengegaan. Zonder Goede Vrijdag is er geen Pasen. Zonder de nacht is er geen dageraad.

En dat geldt niet alleen voor Hem, maar ook voor ons. Want Jezus roept ons niet alleen om in Hem te geloven, maar ook om met Hem mee te gaan. “Wie Mij wil volgen, moet zijn kruis opnemen,” zegt Hij (Mt. 16,24). Niet om ons te straffen, maar om ons te leren liefhebben, zoals Hij heeft liefgehad.

Elke vorm van lijden in ons leven – klein of groot, lichamelijk of innerlijk, zichtbaar of verborgen – kan zinvol worden als wij het verenigen met het lijden van Jezus Christus. Als wij ons kruis opnemen in liefde en het aanbieden aan de hemelse Vader, dan wordt het méér dan pijn: dan wordt het een offer.

En dat offer heeft kracht. Niet alleen voor onszelf, maar ook voor anderen. In het lichaam van Jezus Christus, dat de Kerk is, zijn wij met elkaar verbonden. Wat wij lijden in liefde, wat wij geduldig en trouw dragen, kan een bron van genade worden voor anderen. Zoals Maria aan de voet van het kruis meeleed met Jezus, zo kunnen ook wij deelnemen aan het verlossingswerk, op onze eigen plek.

Geen lijden is zonder betekenis, als wij het opdragen. Geen traan gaat verloren. Geen pijn is tevergeefs, als wij het met vertrouwen leggen in de handen van de hemelse Vader. Hij weeft van onze gebrokenheid een patroon van genade, dat ons verstand te boven gaat.

Dat wij voor God en voor elkaar iets willen lijden, is een teken van liefde. Echte liefde zoekt niet altijd het gemak. Echte liefde is bereid om te geven, om te offeren, om te verdragen – zoals Jezus ons heeft voorgedaan. Als wij lijden uit liefde, dan lijken wij op Hem. Dan wordt ons leven vruchtbaar, ook als het zwaar is.

Laten wij daarom vandaag met eerbied kijken naar het Kruis. Niet als een teken van nederlaag, maar als een poort naar het leven. Laten wij onze eigen kruisen niet verbergen, maar opnemen – in vertrouwen, in gebed, in overgave.

Want met Jezus sterven wij wel aan de oude mens, maar met Hem zullen wij ook verrijzen tot het nieuwe leven. Amen.