Preek op 11-05-2017, donderdag in de 4e week van Pasen, diaken Eelke Ligthart

Dierbare medegelovigen, deze dagen horen we verhalen uit de bijbel die gaan over apostelen die uittrekken om het nieuws van Jezus verder te brengen dan alleen Jeruzalem en omgeving. Je zou kunnen zeggen dat de kerk zijn missionaire taak op zich heeft genomen. Afstanden worden niet geteld. Wat wel telt is dat de mensen de Blijde Boodschap te horen krijgen, waar dat ook is. Vandaag gaat Paulus met Barnabas naar Pisidie, het huidige Turkije. Wat een onderneming voor die tijd, een tocht van weken. Hij is de apostel van de heidenen, vanuit de Joden. Maar dat houdt niet in dat hij allerlei vrijheden over de leer van Jezus aanneemt. Hij blijft trouw aan de veilige en zekere methode van de eerste christen missionarissen. Op de sabbat, de gemeenschappelijke gebedsdag , gaat hij naar de kerk om er te bidden en om naar de uitleg, de preek, te luisteren. In die tijd was het al zo dat Joden en Christenen meer en meer van elkaar vervreemden. Paulus echter hield vast aan zijn christelijke wortels. Hij blijft trouw aan het geloof van de Vaderen, net zoals Jezus dat deed. Het verschil tussen Joden en Christenen was echter, dat de Joden een veel meer wetmatig geloof aanhingen van allerlei regels en voorschriften, terwijl het geloof van Paulus, het echte geloof in God, een dynamisch geloof is, en moet blijven. Men moet zich blijven verwonderen over Gods grootheid, almacht en barmhartigheid, zijn goedheid en vergevingsgezindheid, zoals dat door God in zijn zoon Jezus is geopenbaard.

Paulus legt daar in de synagoge uit, dat het oude verbond van de Sinaï niet heeft afgedaan. Het is tot voltooiing gekomen en overgegaan in een Nieuw Verbond door en met Jezus, de Christus. Paulus zet zich af niet tegen het oude vertrouwde geloof van Israel. Paulus help het volk op de weg, die het volk met Mozes daar bij de Sinaï is ingeslagen. De weg te vervolgen met Jezus van Nazareth. Wat heeft het Paulus veel moeite gekost om die weg aan de mensen duidelijk te maken.

Kunnen wij eigenlijk wel zeggen dat we trouw diezelfde weg gaan van Mozes, van de profeten, van Jezus en van Paulus? Is ons geloof wel zo groot als dat van Paulus, zodat we Gods Geest durven te ervaren en God aanwezig weten in ons dagelijks leven? Laten wij wel toe dat God zich met ons bemoeit of zijn het niet meestal onze eigen wetten die de loop van ons leven bepalen? Toch blijft God zich voor mensen interesseren, zelfs zo erg dat Hij zijn eigen Zoon Jezus heeft gestuurd om ons het bewijs te leveren van zijn goedheid. Zo staat er in het Evangelie: “Wie Hem aanvaard, die Ik zal zenden, aanvaardt mij, en wie mij aanvaardt, aanvaardt Hem die mij gezonden heeft.”. Het is de H. Geest, die Jezus zal zenden. Vertrouwen we ons aan die H. Geest toe om werkelijk als opgewekte christengelovigen te leven. Amen.