Preek op 17-01-2016, 2e zondag door het jaar C, pastoor Frank Domen
openingswoord
Broeders en zusters, allemaal van harte welkom.
Velen van ons zijn getrouwd, hebben ooit bruiloft gevierd, misschien zelfs al één of meerdere jubilea. Wij weten wat het is om bruid of bruidegom te zijn.
Vandaag horen wij in het evangelie over een bruiloft en in de eerste lezing spreekt God over zijn volk als over zijn gehuwde. Zoals een bruidegom zich verheugt in zijn bruid, zo verheugt God zich in zijn volk.
Dit duidt op een heel nauwe, ja, zelfs heel intieme relatie. God is méér dan onze Schepper, Hij is zelfs méér dan onze Vader. God wil onze Geliefde zijn, wij zijn zijn geliefde.
Vragen wij God, dat wij steeds méér mogen gaan begrijpen van deze prachtige verhouding; dat wij voor God en voor elkaar mogen zijn, zoals wij moeten zijn. Dan kan God ook voor ons zijn wie Hij wil zijn: de God van eeuwig leven, de God van eeuwige liefde.
openingsgebed
Laat ons bidden. Almachtige God, in een heilig verbond hebt Gij Uzelf aan ons geschonken en hebt Gij in ons uw welbehagen gesteld; zoals een bruidegom zich verheugt in zijn bruid, zo ook verheugt Gij U in ons. Geef ons bij dit heilig gastmaal uw Geest die vreugde brengt in overvloed. Door onze Heer Jezus Christus, uw Zoon… Amen.
preek
Broeders en zusters, wanneer sommige mensen een bruiloft of een of ander jubileum gaan vieren, overleggen zij nauwkeurig wie zij zullen uitnodigen en wie niet. Zij zijn indertijd door hen niet gevraagd, dus vragen zij hen nu ook niet. En van die en die hebben zij toen niets gehoord, dus die hoeven zij nu ook geen kaart te sturen. Haar wel, want zij is hun petekind, maar hem niet, want dan krijg je weer scheve gezichten. En uiteindelijk krijgt de eigenaar van de feestzaal het precieze aantal door: 43, onszelf meegerekend.
De cultuur en de tijd waarin de bruiloft van Kana werd gevierd was wel even anders als die van ons. Een bruiloft duurde maar liefst zeven of acht dagen. En… uitnodigingen werden er niet verstuurd, iedereen was welkom! In de tijd van Jezus Christus was een feest geen onderonsje van een uitgelezen gezelschap.
Die gastvrijheid van toen, tref je nu nog steeds aan in sommige culturen. Iedereen kan in- en uitlopen. Jezus en zijn leerlingen waren echter uitdrukkelijk op de bruiloft uitgenodigd.
Maar als iedereen welkom is en mag meedoen is het niet verwonderlijk dat op gegeven moment de wijn op is!
Al jaren lang immigreren mensen om diverse redenen naar allerlei Europese landen, maar de laatste tijd lijkt het erop als wij de tijd van de grote volksverhuizingen opnieuw beleven. En dan blijkt dat ònze gastvrijheid in ieder geval niet bij iedereen zo groot als in de landen waar deze mensen vandaan komen. Ook blijkt dat niet bij alle immigranten de dankbaarheid voor wat er wel gebeurt niet even groot is. De aanwezigheid van immigranten wordt door sommige mensen als een last ervaren. Hoe meer immigranten, hoe minder kansen zijzelf hebben. Ik heb weleens gelezen over een oosterse monnik, die zijn gasten altijd verwelkomde met de woorden “Wees welkom in uw eigen huis”. Dat tekende zijn gastvrijheid.
Op zo’n gastvrije bruiloft maakte Jezus Christus een begin met zijn tekenen en openbaarde Hij zijn heerlijkheid. Met dit teken laat Jezus Christus zien wie Hij is: Iemand, die voor iedereen het leven tot een feest wil maken.
De profeten van het Oude Testament hebben heel wat keren de relatie tussen God en de Joden vergeleken met een huwelijk: God is de bruidegom, het joodse volk is de bruid. En deze vergelijking, beste mensen, is door de eerste christenen overgenomen. Jezus Christus is de bruidegom en de christengemeenschap is de bruid, het nieuwe volk van God, het nieuwe Israël.
De vraag, die wij ons vandaag kunnen stellen, is de volgende: zou de huidige kerkgemeenschap in de ogen van God werkelijk zijn bruid zijn, of wij hebben wij het verbruid, hebben wij de liefde laten verwateren, is de wijn op, is het feest voorbij?
Ik denk, dat het antwoord zal moeten zijn: soms wel, helaas, en soms ook niet.
De Kerk, de kerkgemeenschap, moet inderdaad zijn als een bruid om van te houden. De Kerk is in zekere zin veelzijdig, veelkleurig, niet gereserveerd voor bepaalde mensen. Ja, zij bestaat uit mensen, die Jezus Christus aanvaarden, proberen te aanvaarden zoals Hij is, zoals Hij zich aanbiedt in het evangelie, maar verder is de Kerk er voor iedereen: arm en rijk, blank en zwart, Europeaan en Aziaat, bestudeerd en ongeschoold. De Kerk moet eigenlijk een beetje een voorafbeelding zijn van de hemel: er is plaats voor alle mensen, die in Jezus Christus geloven.
Proberen wij gastvrij te zijn. Vinden wij dat moeilijk, laten wij dan de voorspraak van Moeder Maria inroepen. Zij kan Jezus Christus bewegen ons de heilige Geest te schenken, zoals zij het te Kana het ook klaarspeelde om haar Zoon klare wijn te laten schenken.
Broeders en zusters, proberen wij God écht lief te hebben, zoals wij houden van onze man, vrouw, kinderen, andere familieleden. Mag ik jullie uitnodigen om de komende week thuis in jullie privégebed eens wat lieve dingen tegen God te zeggen.
Vinden wij dat niet raar. Durven wij het aan. Niemand hoeft het te horen. Als wij één stap zetten in de richting van God, zet Hij tien stappen in onze richting. Doen wij het, wij allemaal, opdat onze christengemeenschap een echte bruid van Christus kan zijn, een levend getuigenis van Gods aanwezigheid in deze wereld. Want dat heeft onze gewelddadige wereld zo hard nodig: een levend getuigenis van Gods liefde voor alle mensen.
Geven wij dat getuigenis. Wij kunnen het als wij maar willen, als wij maar durven. Amen.