Preek op 8-3-2015, eerste zondag van de vastentijd (B), pastoor Frank Domen

CRÈCHE

openingswoord

Broeders en zusters, welkom. Wij vieren de derde zondag van de veertigdaagse Vasten. Stapje voor stapje zijn wij op weg naar Goede Vrijdag en Paaszondag. Wij bouwen iets op.

Iets willen opbouwen zit er al vroeg bij ons in. Een klein kindje stapelt z’n blokken op elkaar. Maar als het fundament niet goed is, kunnen de blokken zo weer omvallen.

Hoe zit het met onze vastenvoornemens? Staat het pas begonnen bouwwerk nog overeind? Of zijn wij af en toe bezweken voor de verleiding en hebben wij toch maar iets genomen of gedaan wat niet bij onze voornemens past? Mij is dat overkomen, maar ruwweg meer dan de helft lukt wel. Ik ben dus toch iets aan het opbouwen.

Gaan wij verder waar wij gebleven zijn. Geven wij de moed niet op. Wat in wel meer situaties nodig is: slaan wij innerlijk maar eens met de vuist op tafel en zeggen wij tegen onszelf: “Met Gods kracht kan ik het aan.” Zorgen wij, dat wíj de baas zijn en niet onze verlangens. Wij behoren geen slaven te zijn, van de consumptiemaatschappij noch van onze verlangens.

Vragen wij vergeving waar wij tekortgeschoten zijn.

openingsgebed

Laat ons bidden. Algoede God, opdat wij geen verkeerde wegen gaan, hebt Gij ons uw Wet gegeven, die ten leven leidt. Geef ons uw Geest om in te zien, dat het ware leven voortkomt uit het Kruis, en dat uw Zoon door zijn sterven heel de wereld weer heeft opgericht. Hij die met U… Amen.

kinderwoorddienst

preek

Broeders en zusters, heel ons leven zijn wij bezig met opbouwen. Als wij in een andere plaats zijn gaan wonen, kinderen op een nieuwe school zitten, bouwen wij ook weer een ietwat andere vrienden- en kennissenkring op. Wij bouwen een spaartegoed op – daar zijn wij, Nederlanders, heel goed in – een postzegel- of muntenverzameling of wij verzamelen alles van één bepaalde artiest. Het één komt na het ander. En geleidelijk aan bouwen wij een prachtige verzameling op. Wij studeren een taal, leren een vak of knopen een groot tapijt in elkaar. Wat wij ook doen, heel veel zaken worden stapje voor stapje opgebouwd.

Ook Jezus Christus bouwt op in het evangelie. Hij zegt: “Breek deze tempel af en Ik zal hem in drie dagen weer opbouwen”. Hij sprak van de tempel van zijn lichaam. Jezus Christus heeft helemaal toegeleefd naar díe twee dagen: de dag, dat Hij zijn leven zou geven, én de dag, dat Hij als eerste der mensen uit Gods handen het nieuwe leven zou ontvangen.

Ook zijn leerlingen heeft Hij daar stapje voor stapje op voorbereid. Maar die leerlingen hebben het pas echt goed begrepen ná de nederdaling van de heilige Geest met Pinksteren.

Hoe zit het met ons? Hebben wij het al helemaal begrepen? Of zitten wij net als de apostelen nog vol met vragen? Er zijn veel mensen, die vragen hebben bij wat er in hun leven of in de grote wereld gebeurt. Je zou zeggen: ze hebben het in ieder geval nog niet helemaal begrepen. En soms valt het ook niet te begrijpen: hoe veel liefde en inzet sommige mensen kunnen opbrengen. Maar ook omgekeerd: hoe veel kwaad sommige mensen anderen kunnen aandoen. Soms vanuit een ideologisch standpunt. Soms – denken wij aan het beruchte ‘gangsterduo’ – puur uit winstbejag.

Velen van jullie hebben kinderen en/of kleinkinderen (of de eerste is onderweg!) Ik neem aan, dat het geregeld gebeurt, dat jullie als ouders en grootouders met een zekere trots naar hen kijken. Zo af en toe wordt jullie hart zelfs vervuld van een diepe vreugde en dankbaarheid.

Misschien, dat niet iedereen er iedere keer bij stilstaat – ik trouwens ook niet – maar zo is ook God heel blij en dankbaar, dat wij hier zijn. Ook Jezus Christus vond het fijn om bij de apostelen en de andere leerlingen te zijn, om te vertellen over het Koninkrijk van zijn Vader. Maar het verlossende Woord werd pas gesproken aan het Kruis. Daarheen was Hij op weg, al die jaren, om dan ook zeer spoedig daarna te komen tot de vreugde van de Verrijzenis.

Beste medegelovigen, wij hebben een lange weg te gaan, een levenslange weg. Het eerste grote gebeuren in ons leven, zeker in deze heilige Vastentijd, is het Kruis. Het is zo groot, dat het als het ware heel ons leven overschaduwt. Het hoort bij het leven. Nu heeft Jezus inderdaad wel gezegd: “Wie in Mij gelooft, zal eeuwig leven” en ofschoon wij door de Sacramenten het eeuwige leven al in ons dragen als in broze, aarden potten, betreft dat toch vooral de toekomst, het leven in de hemel. Maar Hij zei ook: “Wie mijn leerling wil zijn, moet zijn Kruis opnemen en Mij volgen”, en dat gaat over nu. Eerst het Kruis, dan de verrijzenis.

Als wij vragen hebben aan het leven, aan wat ons en anderen overkomt, laten wij dan naar het Kruis kijken. Dan weten wij het antwoord. Want dan zien wij de meest onschuldige mens, die ooit op aarde heeft geleefd. Als zelfs die meest onschuldige Godmens aan het Kruis moest sterven, wat zouden wij dan wel niet hebben moeten ondergaan áls God niet had ingegrepen!? Maakte Jezus Christus dat niet ook zelf duidelijk tijdens zijn Kruisweg, toen Hij bij de 8e statie tegen de wenende vrouwen zei: “Als men al zó doet met het groene hout, wat zal er dan wel niet met het dorre hout gebeuren?” Hij is het groene hout, wij het dorre.

Als er in ons leven iets ergs gebeurt, gaan wij uiteraard proberen er iets aan te doen. Maar zolang dat niet lukt, zouden wij moeten proberen dat gebeuren te zien als een uitnodiging van God om met zijn Zoon in vrede die Kruisweg te gaan om ook met diezelfde Zoon tot de Verrijzenis te komen.

De levensweg van een christen is een Kruisweg. Maar dat betekent niet, dat het een weg is van droefheid. Want via het Kruis komen wij tot de Verrijzenis. Daarom zijn mensen, die in geloof en overgave lijden en tegenslagen proberen te dragen aanvaarden, mensen die zich gedragen weten, gedragen door God en hopelijk veel medemensen. Wij weten, dat wij via dit vreedzame omgaan met het leven, komen tot het licht van de Verrijzenis. Als wij daar echt in geloven, straalt er nu al iets van dat licht in ons leven door.

De vraag, die God ons vandaag stelt, is deze: “Wil je net als mijn Zoon iemand zijn, die niet opstandig wordt onder het lijden, maar die probeert er het beste van te maken en die ook inderdaad tot het beste komt, namelijk de Verrijzenis?” Willen wij het Kruis aanvaarden, het zelfs een beetje zoeken, want dat is de bedoeling van deze Vastentijd! Ons vasten mag zo serieus zijn, dat het een beetje pijn doet.

Broeders en zusters, iedere dag, dat wij zó leven, is als een steen waarmee wij voor onszelf en voor elkaar een huis van vrede bouwen, op aarde én in de hemel. Bouwen wij rustig verder, dag aan dag, steen voor steen. Als wij met Jezus Christus verbonden blijven, kan er af en toe weleens een muurtje instorten; dan bouwen wij dan gewoon weer op en uiteindelijk wordt het een prachtig huis. Amen.