Preek op 14-09-2014, feest van Kruisverheffing, pastoor Frank Domen
openingswoord
Broeders en zusters, allemaal van harte welkom. Wij vieren vandaag het feest van Kruisverheffing. Jezus Christus is aan het kruis opgehangen om de zonden van de hele mensheid uit te boeten. Hij, de schuldeloze bij uitstek, wordt als een misdadiger ter dood gebracht. Wat een onrecht…van de kant van de mensen! Wat een liefde… van de kant van God!
Het lijkt wreed… te vieren, dat Iemand aan een Kruis is opgehangen, en toch… het was de keuze van God zelf. Zo wilde Hij de mensen verlossen. En tegelijkertijd gaf Hij ons een voorbeeld van nederigheid, van verdraagzaamheid. Wat kunnen wij soms niet gauw boos worden als wij valselijk van een of ander kwaad worden beschuldigd. Jezus werd inderdaad ten onrechte beschuldigd, maar Hij verdroeg het.
Laten wij God danken voor zo veel liefde. Laten wij het voorbeeld van Jezus proberen na te volgen.
openingsgebed
Laat ons bidden. God, om ons mensen te verlossen hebt Gij gewild dat uw eniggeboren Zoon de dood zou ondergaan aan het kruis. Wij bidden U: laat ons, die op aarde dit mysterie hebben leren kennen, de weldaden van zijn verlossing genieten in de hemel. Door onze Heer Jezus Christus, uw Zoon, … .
kinderwoorddienst
preek
Broeders en zusters, voordat Onze Heer Jezus Christus een menselijk lichaam aannam, was Hij bij zijn Vader in de hemel. Hij was daar volmaakt gelukkig met zijn Vader en de heilige Geest, met een ontelbare menigte van engelen. Nooit ervaarde Hij een moment van liefdeloosheid of haat. Er was geen ziekte of dood. Alleen maar liefde, vrede en eenheid. Een volmaakte samenleving. Een paradijs, niet op aarde, maar in de hemel. Wij zouden geneigd zijn te zeggen: Blijf vooral zitten waar je zit en verroer je niet.
Maar toen Jezus Christus op een dag – bij wijze van spreken – naar beneden keek en Hij zag hoe de mensen met elkaar omgingen – moord en doodslag, leugen en haat, oorlog, ziekte en dood – toen dacht Hij: Ik heb medelijden met al die mensen. Wij, hierboven, hebben het zo goed, en zij, daar beneden, hebben het zo kwaad. En niemand van hen, daar beneden, is in staat de aardse samenleving te herstellen, te genezen, om te vormen in een wereld, die een beetje lijkt op mijn hemelse Koninkrijk.
En Hij stootte – als het ware – zijn Vader aan en vroeg: Zeg, wat denkt U ervan, zal Ik eens naar beneden gaan om die arme mensen te leren opklimmen naar een hemels niveau, zodat zij uiteindelijk ook bij ons in de hemel kunnen komen?
Dat, lieve mensen, is wat er staat geschreven in de tweede lezing van vandaag: “Hij heeft zichzelf ontledigd en het bestaan van een slaaf op zich genomen. Hij is aan de mensen gelijk geworden”. En wij weten, dat de hemelse Vader het een heel goed plan vond. Zo gezegd, zo gedaan. Op het feest van Maria Boodschap, 19 maart, vieren wij, dat Hij neerdaalde in de schoot van de allerheiligste Maagd Maria en met Kerstmis, 25 december, vieren wij, dat Hij werd geboren, mens onder de mensen, maar wel een Godmens.
Nadat Hij zo was neergedaald, begon een proces van langzaamaan weer omhoogklimmen. Na de gebruikelijke geestelijke oefeningen van gehoorzaamheid aan de hemelse Vader en van omgang met elkaar, volgde een eerste stapje van letterlijk omhoogklimmen. Het ging slechts om een paar meter: Jezus Christus werd omhooggehangen… aan het Kruis. Het was een verhoging en tegelijkertijd een vernedering. Want deze verhoging gold eigenlijk alleen voor misdadigers van de ergste soort. Het is daar, aan het Kruis, dat Hij onze zonden heeft uitgeboet, God en de mensen met elkaar heeft verzoend. Zijn dood bracht ons het eeuwige leven. Zijn vernedering bracht ons de verheffing. Verheffing tot kinderen van God. Verheffing tot de hemel.
Maar, lieve mensen, wij weten allemaal heel goed, dat Jezus Christus wél heeft gezegd, dat – willen wij zijn leerlingen zijn – dan moeten ook wij ons eigen kruis willen opnemen.
Oh, altijd maar weer dat kruis. We hebben er allemaal een, minstens een. Sommige mensen hebben er wel twee of drie of nog meer. We kunnen verdriet hebben om een kind of kleinkind, dat ernstig ziek is of zijn baan is kwijtgeraakt of een scheiding hangt als een dreigende, donkere wolk boven het leven. We hebben zelf wat onder de leden of lijden onder de gebreken van de oude dag. Wij missen een of meerdere dierbare familieleden. Wij lijden onder het onvermogen om iets op te lossen. We hebben last van de buren of van ons eigen minderwaardigheidscomplex. Er zijn zo vele kleine kruisjes en grote kruisen in een mensenleven mogelijk.
Jezus vraagt ons niet om het kruis niet als een last te zien, maar om het niet als een nutteloze last te zien. Zoals zijn houten Kruis de opstap was naar Verrijzenis en Hemelvaart, zo kan ook ons kruis – als wij het in liefde en overgave dragen – de opstap zijn naar een geestelijk rijker en krachtiger leven en uiteindelijk ook tot onze verrijzenis.
Soms hebben mensen het gevoel dat het gewicht van hun kruis hun krachten te boven gaat. Welnu, vooral als mensen geen geloof hebben en dus niet zoeken naar de bron van goddelijke kracht en wijsheid, dan kan ik me dat heel goed voorstellen. Maar ook voor ons, die wel geloven, kan het kruis soms héél zwaar zijn. Sommige kruisen zijn zonder de hulp van God niet of bijna niet te dragen.
Maar, beste medegelovigen, wij, hier in de kerk, mogen Jezus Christus ontmoeten. Iedere zondag opnieuw. Desnoods iedere dag van de week. In Woord en Sacrament hebben wij gemeenschap – communie – met Hem en stroomt zijn liefde en kracht en wijsheid in ons over. Die gaven nemen het kruis niet weg, maar geven ons wel de mogelijkheid om er de zin van in te zien, om ermee om te gaan. Wij, gelovigen, hebben Hem én wij hebben elkaar. Wij kunnen ook elkaar tot steun zijn. Wij mogen met elkaar blij en dankbaar zijn als het goed gaat. Wij mogen ook bij elkaar ons lijdensverhaal kwijt. Met Jezus Christus in ons midden kunnen wij via het kruis samen opgaan naar Verrijzenis en Hemelvaart. En, lieve mensen, zijn wij niet alleen blij, dat wij ons verhaal bij anderen kwijt kunnen, omgekeerd moeten ook de anderen hun verhaal kwijt kunnen wij aan ons.
Kruisverheffing, dat gaat allereerst over Onze Heer Jezus Christus, maar het gaat ook over ons. Ook voor ons kan het kruis als het ware een lift zijn, een instrument, dat ons leven op een hoger plan brengt, ja, dat ons uiteindelijk de hemel binnenvoert.
Laten wij het kruis liefhebben. Het is een last, maar tegelijk een bron van eeuwig leven.
Broeders en zusters, ik neem aan, dat wij allemaal op het journaal gehoord hebben over de enorme watersnood in India en Pakistan. Ook ons aller pater Jaap Borst en de zijnen hebben hier onder te lijden.
Ik heb hier het volgende bericht. Door dagenlange zeer zware regenval in het noorden van India en Pakistan en mede door een doorbraak van de oever van de rivier Jehlem in Kashmir werden in de staat Jammu en Kashmir 1 miljoen mensen uit hun woningen verdreven. Volgens de huidige informatie zijn er 460 mensen overleden, waarvan 200 in de hoofdstad Srinagar. Srinagar met circa 900.000 inwoners is nagenoeg geheel ondergelopen. De reddingsactie van ingesloten inwoners is zeker nog niet voltooid. Honderden dorpen zijn door de waterstroom weggevaagd. Zowel telefoon als elektra waren uitgevallen. Er is gebrek aan schoon water en aan voedsel. Men vreest de uitbraak van ziekten.
In deze Kashmirvallei werkt pater Jaap Borst. Hij verbleef in een huis van het bisdom even buiten Srinagar. Door de watermassa was ook hij naar de 2e verdieping moeten vluchten, onbereikbaar voor zijn ongeruste familie. Afgelopen zondag werd hij samen met de Indiase non zuster Veronica, directrice van het Good Shepherd College in Pulwama, gered door het Indiase leger. Zijn familie kreeg woensdagmiddag weer contact met hem. Hij was net aangekomen – na het afleggen van een afstand van 875 kilometer – in New Delhi, waar hij mocht verblijven bij de paters S.V.D., vermoeid van de reis, maar ongedeerd.
Jaap Borst gaf aan, dat de terugkeer naar de Kashmirvallei wel 3 á 4 weken kan duren.
We begrijpen allemaal, dat de familie blij en dankbaar is en enorm opgelucht. Wij bidden in deze viering ook voor pater Jaap Borst en zijn prachtige werk.