Preek op 23-02-2017, donderdag in de 7e week door het jaar I, diaken Eelke Ligthart
openingswoord
Van harte welkom voor u allen bij de viering van de H. Eucharistie, Vandaag vieren we de gedachtenis van de H. Polycarpus. Hij was tezamen met Ignatius van Antiochië († ca 107; feest 17 oktober) een leerling van de apostel Johannes. Toen Johannes tegen het einde van de 1e eeuw naar Patmos werd verbannen, wees hij Búcolus aan als bisschop van Smyrna en vertrouwde hem Polycarpus toe als assistent. ‘In het jaar 155 braken er christenvervolgingen uit te Smyrna in Klein-Azië. Nadat er in het stadion al een aantal slachtoffers onder de gelovigen gevallen waren, klonk de roep om Polycarpus, de plaatselijke bisschop. Uiteindelijk werd Polycarpus ook veroordeeld tot de brandstapel. Toen het ernaar uitzag dat het vuur een soort van luchtledige vormde, zodat Polycarpus in het midden daarvan ongedeerd dreigde te blijven, gaf de beul opdracht hem met het zwaard de genadeslag toe te dienen. Er vloeide zoveel bloed dat vuur ervan uitging! Laten we bidden dat ook wij standvastig voor ons geloof willen uitkomen.
preek
Dierbare medegelovigen, In deze door de weekse dagen volgen we steeds het evangelie van Marcus. Het gaat veelal over een praktische catechese, een les die over mensen gaat. Mensen van toen, maar ook over ons mensen in 2017. Het gaat vandaag over sterke en zwakke mensen. De grenzen waar binnen Marcus dat uitlegt, zijn de grenzen van Jezus. Zijn weg die we moeten navolgen.
Het zijn wel heel harde woorden die we vandaag van Jezus horen, dat lijkt niet meer te gaan over liefde en trouw. Maar ook toen was het blijkbaar al zo dat, zoals we dat nu ook wel eens zeggen: “Zachte heelmeesters maken stinkende wonden”. De leerlingen reageerden jaloers omdat iemand anders, die niet tot hun kring behoorde, ook wonderen deed en dan ook nog wel in Jezus’ naam!
Maar was het dan echt nodig om zo drastisch te reageren? Was het niet voldoende geweest als Jezus had gezegd: “Ach , laat die man toch z’n gang gaan. Als hij in de naam van God het goede doet, dan spreekt hij in ieder geval niet slecht over mij”. Maar dat alleen kon het niet geweest zijn, er moest meer achter zitten. “Je hebt het goed, omdat je in God gelooft”. Tegen die achtergrond zouden we kunnen luisteren naar de woorden van Jezus:
“Maar als iemand een van deze kleinen die geloven, aanleiding tot zonde geeft, het zou beter voor hem zijn als men hem een molensteen om de hals deed en in zee wierp. Met andere woorden, geef geen ergernis aan kleinen. Wanneer Jezus zeer begrijpend is tegenover mensen die niet tot de groep van zijn leerlingen behoren, is Hij des te strenger voor hen die anderen door ergernis tot zonde brengen. Jezus waarschuwt iedereen, het geloof van de ander en ook het eigen geloven ernstig te nemen.
Ons geloof is een bewuste keuze, een stap op weg met Jezus, de kruisweg van de gelovige naar Jeruzalem. Het is de ommekeer van de grootste, de zoon van God, die een dienaar wordt, als voorbeeld voor ons. Maar als die hand, die voet, en dat oog niet die dienstbaarheid geeft, dat moeten ze, zeg maar verwijderd worden!!Leerlingen die niet waarachtig zijn tot in de laatste consequenties zijn voor Jezus onbruikbaar. Dat zijn harde, maar duidelijke uitspraken. Een voortdurende keuze vanuit de weg van Jezus, zal voor de gelovige het leven bepalen.We kunnen dan ook niet meer zeggen: ”Geloven is mijn privé aangelegenheid, dat gaat niemand iets aan”. Door een manier van leven treden we naar buiten en getuigen we daarmee van onze wil om Jezus te volgen. Dat is op vele momenten best wel moeilijk in de huidige maatschappij waar we vele mogelijkheden hebben om andere keuzes te maken. Vele gebeurtenissen zijn er in ons leven, waardoor we de grond onder onze voeten kunnen verliezen en mensen vaak de vraag stellen: “Waarom overkomt mij dit”. Juist dan heeft ons geloof steun en houvast nodig omdat het anders aan het wankelen gaat. Dan kun je niet alleen geloven, maar moet je elkaar bemoedigen, bij elkaar De H. Geest ontdekken en samen optrekken tegen lauwheid, berusting en ongeloof. Amen.