Preek op 14-05-2017, de 5e zondag van Pasen, pastoor Frank Domen
openingswoord
Broeders en zusters, welkom. De Kerk viert een speciaal weekend: het is/was vandaag/gisteren, zaterdag 13 mei 2017, 100 jaar geleden, dat Maria voor de eerste keer verscheen aan de drie herderskinderen, Lucia, Jacinta en Francisco.
Maria, als liefhebbende en bezorgde hemelse Moeder, leeft met de mensheid mee. Al meer dan 100 jaar lang ziet zij de mensheid afglijden naar een wereld waarin God niet meer centraal staat, ja, waarin God in het publieke bestel steeds meer buitenspel wordt gezet. Paus Franciscus – bij velen geliefd vanwege allerlei mooie uitspraken – zei vandaag/gisteren in Fatima tot zo’n half miljoen mensen: “Het leiden van een goddeloos leven zet mensen op de weg naar de hel.”
In Lourdes begon Maria in 1858 haar waarschuwingen uit te spreken. In de vorige eeuw werden vanaf 1917 de waarschuwingen intenser in Fatima. Daar sprak zij ernstige woorden, maar ook bemoedigde zij door toe te zeggen, dat haar Onbevlekte Hart uiteindelijk zal overwinnen. En nu, vanaf 24 juni 1981, hebben wij Medjugorje.
De grote Franse journalist en theoloog, René Laurentin, één van ’s werelds belangrijkste Mariakenners, heeft het volgende opgemerkt: In Lourdes vonden de verschijningen plaats in de ochtenduren. Te Fatima in de middaguren. In Medjugorje in de avond. Wij staan aan het einde van een lange dag.
René Laurentins waarneming suggereert een duidelijk verband tussen Lourdes, Fatima en Medjugorje. In alle drie de verschijningsplaatsen heeft Onze Lieve Vrouw opgeroepen tot bekering. Een betere wereld, veilig voor iedereen, kan alleen komen als een grote meerderheid van de mensheid terugkeert tot God en zijn Tien Geboden.
Beloven wij Jezus en Maria de komende week weer ons best te doen.
openingsgebed
Laat ons bidden. God, Gij opent de poort van het geloof voor alle volken van alle tijden. Wij vragen U: roep ook in deze tijd mensen, die zich wijden aan het gebed en de bediening van het woord. Vermeerder het aantal leerlingen, die van harte geloven in uw Zoon en elkaar liefhebben, zoals Hij ons bevolen heeft. Die met U leeft en heerst … Amen.
preek
In Fatima en Medjugorje spreekt Maria vaak over de vrede, die zij ons zo van harte gunt. In Medjugorje heeft ooit op wonderbare wijze heel groot het Kroatische woord ‘MIR’ aan de hemel gestaan, wat ‘vrede’ betekent.
Wij allemaal kennen Jezus Christus als de ‘Vorst van de Vrede’. Wij allemaal weten, dat als iedereen in de wereld Hem zou volgen in zijn oproep tot liefde voor God en medemens, er inderdaad overal vrede zou zijn.
Maar wat betekent dat “Hem volgen?” Soms kan dat betekenen, dat wij onze geijkte paden zullen moeten verlaten; dat wij niet alleen voor mensen, maar ook en vooral voor God dingen gaan doen waarover andere mensen misschien de wenkbrauwen fronsen, bijvoorbeeld: “Geef jij God opeens de eerste plaats in jouw leven? Waarom dat?”
Ikzelf zou antwoorden: “Ja, ik geef God de eerste plaats in mijn leven, niet alleen omdat het als pastoor mijn werk is, maar omdat ik voel, dat heel mijn leven een – samen met mijn medemensen – op weg zijn naar God is. Na een weg van 70 of 80 of 90 jaar kom ik bij de goddelijke Rechter aan en dan wil ik een goed verhaal hebben: dat ik Hem en mijn medemensen zo veel heb liefgehad, dat ik niet naar het vagevuur hoef, maar meteen mag doorlopen.”
Een man, die inderdaad bereid is geijkte paden te verlaten, is de Amerikaan Randall Sullivan. Hij deed zijn verhaal tijdens een talkshow van Oprah Winfrey.
Enige tijd geleden was hij als oorlogscorrespondent in Bosnië, maar zijn eigenlijke reden was, dat hij Medjugorje wilde zien, een dorpje waarvan hij had gehoord, dat er veel wonderen gebeurden en dat bekend werd als het centrum van de vrede. In Bosnië was gedurende de oorlog dit dorp namelijk de enige veilige plek. Zelf was ik als begeleider van een bedevaart ook begin 90-er jaren tijdens de Balkanoorlog in Medjugorje. Wij hoorden 20 km. verderop, in Mostar, de bommen ontploffen, maar voelden ons bij Moeder Maria volkomen veilig.
Een reeks gebeurtenissen brachten Randall Sullivan naar het huis van één van de zieners. Hij kreeg een stevig gesprek met haar, want hijzelf was niet gelovig opgevoed; hij was zelfs areligieus – anti-religieus – opgevoed. Na enige tijd zette de zienster hem eigenlijk buiten de deur, want ofschoon hij al een paar dagen in Medjugorje aanwezig was, was hij bijvoorbeeld nog niet eens naar de heilige berg gegaan. Hij had haar gezegd, dat hij niet geloofde en toen zei zij tegen hem, dat hij maar moest gaan, totdat hij wist wat hij geloofde.
Eigenlijk stormde hij een beetje verhit haar huis uit, het was ook een ontzettend hete dag, en opeens merkte hij, dat hij in de richting van die berg liep, de Kruisberg, die het centrum is van de wonderen in Medjugorje.
Hij begon te klimmen. Niemand anders was zo gek om op een zo hete dag buiten te zijn. Hij was nog niet zo ver, misschien op een kwart van de weg naar boven, toen hij merkte, dat het opeens koud en donker werd; er hing een massa wolken boven hem, terwijl het 100 meter verderop gewoon zonnig was. Donder en bliksem barstten boven hem los en dat was het meest intense wat hij ooit had meegemaakt. Hij had nog nooit ervaren, dat de bliksem zo dichtbij was, dat hij de hitte ervan kon voelen.
Op dat moment dacht hij: Oké, er is een God en Hij wil mij iets geven. Hij vatte dit onweer heel persoonlijk op. Hij dacht erover om weer naar beneden te gaan, maar nee, hij wilde weten wat er zou gebeuren.
Hij ging een klein stukje verder. De Kruisberg gaat in etappes verder, van de ene kruiswegstatie naar de andere. En toen hij een hoek omging, hoorde hij opeens gezangen in het Frans. Er was een groepje zusters, dat, geknield bij een statie, aan het zingen was. Hij had gedacht, dat er niemand anders was, want het was maar liefst 38 graden heet. Maar hij voelde zich aangemoedigd door hun aanwezigheid. Voor de eerste keer van zijn leven knielde hij neer en bad. Hij voelde zich getroost en bleef bij hen. Hij ging met hen van statie naar statie, knielde iedere keer en bad. Hij voelde, dat er iets in hem aan het veranderen was.
Oprah Winfrey vroeg hem hoe hij kon bidden als hij uit een areligieuze familie kwam? Randall antwoordde, dat hij in films mensen had zien bidden. En in tegenstelling tot de rest van zijn familie was hij altijd al een beetje nieuwsgierig geweest en was hij een paar keer naar een kerkdienst gegaan. Oprah vroeg hem of deze ervaring hem zo veranderd had. Nu, dat gebeurde vooral door wat er daarna gebeurde.
Hij kwam op de top van de berg, omringd door de zusters, en opeens barstte hij in lachen uit. Hij besefte: Ja, er is een God. En die is helemaal niet boos op mij. Hij probeert alleen mijn aandacht te krijgen. Hij was kalm en vooral toen opeens een jonge vrouw kwam – hij veronderstelde, dat zij bij de zusters moest zijn geweest, maar hij had haar nog niet eerder opgemerkt – zij legde een doek over zijn schouders, haar hand op zijn hoofd, en er kwam een immens gevoel van vrede over hem heen. Hij verloor eventjes het bewustzijn van zijn omgeving en opeens merkte hij, dat de zon weer ging schijnen, het werd warm en zijn kleren werden weer droog. En … er was niemand meer bij hem.
Hij liep de berg op en af, op zoek naar die zusters, maar kon hen niet vinden. Onderaan de berg was een café en hij vroeg of iemand de zusters had gezien. Op dat moment onderbrak Oprah hem en vroeg of hij gehallucineerd had. Maar voor hem was dat niet zo. Het was heel echt.
Beste medegelovigen, ikzelf denk, dat Randall Sullivan een bezoekje van een hemels gezelschap heeft gehad, zoals Jezus op de berg Thabor bezoek kreeg van Mozes en Elia.
Misschien kunnen wij de komende week eens nadenken over de vraag of ook wij wat geijkte paden kunnen verlaten, of wij voor God en medemensen iets meer of iets anders kunnen betekenen dan tot nu toe.
Wij allemaal willen vrede. Laten wij niet wachten tot de anderen veranderen. Laten wij niet wachten tot O.L.Vrouw van Fatima en Medjugorje misschien wat hardhandiger gaat ingrijpen. Kijken wij waar wijzelf nu al verbeteringen kunnen aanbrengen.
In de tweede lezing van vandaag noemt de apostel Petrus Jezus de levende steen, de hoeksteen. Wij mogen onszelf als levende stenen voegen in de bouw van deze geestelijke tempel. Petrus eindigt zijn verhaal met de opmerking, dat sommige mensen over die steen zullen struikelen. Randall Sullivan struikelde niet over de stenen van dat rotspad op de Kruisberg. Laten wij voortgaan op onze weg. Misschien kunnen wij wel hier en daar wel iets veranderen of een tandje bijzetten. Amen.