Preek op 11-01-2015, hoogfeest Doop van de Heer, diaken Eelke Ligthart

openingswoord

Dierbare medegelovigen, vandaag sluiten we de kerstperiode af met de viering van de Doop
van de Heer in de Jordaan. Een afsluiting van een periode waarin God zich aan de mensen heeft geopenbaard.
Eerst in het Kind Jezus in de stal van Betlehem, in die armzalige kribbe, daarna in de verschijning aan de drie Koningen en dan tot slot bij de Doop van Jezus in de Jordaan, waarbij een stem uit de hemel sprak:” Gij zijt mijn Zoon, mijn veelgeliefde in u heb Ik welbehagen”. Drie momenten waarop wij ons kunnen afvragen of we God voldoende hebben toegelaten in ons leven. Is Hij opnieuw voor ons een bron van Licht, een ster die we willen volgen of gaat ons leven opnieuw zijn gangetje?

preek

Dierbare medegelovigen, in die drie periodes is God zichtbaar geworden voor ons mensen.
De vraag blijft natuurlijk is God voor ons werkelijk zichtbaar
geworden. Kerstmis is toch immers ook een oproep aan ons allen
tot Vrede, Gerechtigheid en Barmhartigheid. Ook daarin wordt
God zichtbaar.
Maar zijn wij door het Kerstfeest ook dichter bij God gebracht,
als bron van inspiratie en kracht om samen verder te kunnen.
Is dat licht van Christus voor ons weer geworden, Bron van leven,
Hoop voor de toekomst? Hopelijk is dat zo: Christus als bron
van leven en Hoop voor onze toekomst.
Het moet niet een toekomst zijn waarin wij God verantwoordelijk
stellen voor alles wat er in ons leven gebeurt met name al die zaken
die niet zo gaan als we dat graag willen.
Wij zijn hopelijk door de komst van Het Kind in de kribbe onze eigen verantwoordelijkheid beter gaan beseffen. Dat we zelf moeten werken
aan vrede en Gerechtigheid en dat we daarvoor tot God moeten bidden
om hulp en kracht.
Als we dat niet doen leven we in een soort Godsverduistering,
een afwachten van waar is onze God dan. We worden dan opgesloten
in onze eigen machteloosheid.

Er zijn heel wat mensen, jongeren en ouderen, die zo’n
Godverduistering beleven en toch op zoek zijn naar een God die ze een
plaats willen geven in hun leven.
Het is dus helemaal niet verwonderlijk dat in de Kerstnacht en
Kerstmorgen, meer dan 1300 mensen de vieringen in onze kerk hebben
bezocht. Jong en oud, ze waren er allemaal.
Wij zoeken immers allemaal die God, waar we houvast bij hopen te
vinden.
En of we dat iedere week doen of misschien maar een paar keer
per jaar, het is een Godsverlangen, het blijft een zoeken.
Soms met een hele fijne zekerheid, een andere keer heb je het gevoel
naast het pad van Christus te lopen, dan lijkt je geloof ongrijpbaar.
Je vraagt je wel eens af of er voldoende gevoeligheid voor mensen is
binnen de kerk. Is er voldoende gevoel en aandacht voor het
zoeken van mensen naar God.
De mens, maar ook de kerk moet heel dicht staan bij die zoekende mens.
Maar soms spreken we met teveel stemverheffing naar de zoekende mens.
Dit in tegenstelling tot wat er in de profetie van Jesaja staat
over Gods dienaar die zijn stem niet verheft.
Door die stemverheffing wordt het levende verlangen naar God
tot een gestold, een vast zittend verlangen gemaakt,
wordt ons geknakt riet gebroken en de walmende vlaspit gedoofd.
Wordt het vragen naar wie God is, niet te snel afgestopt uit zorg
om de rechte leer?

Het zoeken en verlangen naar Jezus is al bijna 2000 jaar oud.
Niet macht over iemand anders, maar dienstbaarheid en
oprechtheid naar die ander, heeft Jezus ons voorgeleefd.
Ook paus Franciscus spreek bijna wekelijks over dienstbaarheid en nederigheid.
De afgelopen weken en maanden hebben we dat mogen ervaren
in al die mensen in onze parochie, die gevraagd en ongevraagd
deze parochie tot een echte geloofsgemeenschap hebben behouden en uitgebouwd.
De Geest van God die over Jezus neerdaalde als een duif,
is ook hier zichtbaar in de harten van vele mensen.
Ook wij moeten met onze vragen en verlangens een plek hebben
hier in deze geloofsgemeenschap. Dan moet het mogelijk zijn,
om al die anderen met hun vragen en zoeken naar God, beter te
kunnen helpen, dan zoals het nu soms gebeurt met snelle en
abrupte antwoorden.
Er moet meer ruimte zijn voor het zoeken van mensen naar God.

Kan het anders, als het gaat over zoeken en verlangen naar God?
Wij besluiten vandaag het feest van Gods verschijning aan ons.
Zijn Licht schijnt naar ons toe in Jezus. Het is geen verblindend
licht, geen dwingend licht. Het is een Licht dat warm is,
gevoelig en uitnodigend.

God is een God voor zoekenden en een God voor mensen
die het soms zeker weten.
Het verlangen van mensen naar God is net zo oprecht in een
zoekende mens, dan in een mens die leeft vanuit de zekerheid
van zijn geloof.
Het gaat erom dat verlangen te bewaren en te behoeden in
onszelf en te eerbiedigen in anderen.
Misschien moeten we, soms opnieuw, leren bidden,
stil worden in onszelf.
Ik geloof dat waar liefde is in mensen,
en daar waar liefde is voor mensen,
God aanwezig is.

Laten we proberen om soms even stil te zijn,
om God te kunnen ontmoeten. AMEN.