Preek op 12-10-2014, 28e zondag door het jaar A, bisschop Jan Hendriks, b.g.v. het parochiefeest

In de H. Dionysius-parochie van Heerhugowaard werd op zondag 12 oktober het patroonsfeest gevierd. Nee, niet de Parijse Saint Denis is die patroon maar de Areopagiet uit de Handelingen van de Apostelen. Meer over hem hieronder in de homilie. Op dit feest heb ik buitengewone bedienaren van de heilige communie aangesteld.

Dit zijn mensen uit de parochie die daarvoor een cursus hebben gevolgd op De Tiltenberg en met een zending van de bisschop de heilige communie mogen uitreiken tijdens de Eucharistieviering en thuis aan de zieken. Ook mogen zij het heilig Sacrament uitstellen (maar niet de zegen geven). Zij heten “buitengewone bedienaren” omdat zij hun taak vervullen als er niet voldoende priesters of diakens zijn.

De Eucharistieviering waarbij pastoor Frank Domen concelebreerde en diaken Eelke Ligthart assisteerde was goed en feestelijk verzorgd, met een kinderwoorddienst en opgeluisterd door de drie parochiekoren, vele misdienaars en acolieten.

Na afloop was de flinke parochiezaal nog te klein om alle parochianen te kunnen bevatten die het feest daar nog wat kwamen voortzetten.
Homilie

Geraakt…

We vieren dus vandaag
het feest van de heilige Dionysius,
die een voorname positie in Athene bekleedde,
want hij was lid van de Areopaag,
het hooggerechtshof dat zetelde
op de heuvel van Ares in die stad.
Daar hoorde hij de apostel Paulus
preken over een onbekende God.
Veel mensen kwamen luisteren,
want de Atheners en alle inwoners van de stad
waren dol op praatjes en nieuwtjes,
zo vertellen de Handelingen van de Apostelen.
Mensen hielden zich er bezig met allerlei filosofieën
en met alles wat maar interessant kon zijn.
Dus ze wilden die Paulus weleens horen.
De mensen vonden het nog wel aardig
toen Paulus vertelde dat God ons alles schenkt,
dat wij ons leven en onze adem aan Hem danken
en dat Hij niet ver is van ieder van ons.
Maar toen hij begon over het oordeel
en over de verlossing
door de dood en de verrijzenis van Jezus Christus,
haalden ze hun schouders op
en liep bijna iedereen weer weg.
Toch waren er dus een paar
die door de woorden van Paulus werden geraakt
en die tot geloof in Jezus Christus kwamen.
Één van hen was
de patroonheilige van Uw parochie:
de heilige Dionysius de Areopagiet.
De overlevering zegt ons dat hij later
bisschop van Athene werd
en dat hij als martelaar gestorven is
in de christenvervolgingen.

Vaak is hij in later tijd verward
met de heilige Dionysius van Parijs,
zodat sommigen dachten
dat de heilige Areopagiet
naar Parijs verhuisd zou zijn,
maar dat berust op een vergissing.

Ik hoop dat U het ook weleens hebt meegemaakt:
een woord, een ingeving, een ervaring
waardoor je een nieuw inzicht krijgt,
waardoor je Gods tegenwoordigheid ervaart,
waardoor je misschien een nieuwe richting krijgt gewezen,
waardoor je ineens mag merken
dat je er toch niet alleen voor staat.

Dionysius had dat dus daar op die Areopaag.

De knipoogjes van God in ons leven…

Het zijn momenten om niet te vergeten,
om er met dankbaarheid aan terug te denken,
want het is belangrijk
om die af en toe eens terug te halen
om voor jezelf te weten:
ik ben niet alleen,
er is Iemand die van mij houdt,
Iemand die voor mij zorgt
tot over de grenzen van de dood heen.
Het is belangrijk om dat terug te halen
omdat er ook zoveel momenten zijn
dat alles duister is,
dat je met vragen zit,
misschien zelfs niet meer weet hoe het verder moet.

Natuurlijk die momenten zijn een gave,
een cadeautje, een knipoogje van God.
Wat kunnen wij eraan doen?

Vaak is het echt een genade
die je overkomt.
Ik hoorde deze week nog van een man in Amsterdam,
die niets had met kerk en geloof,
maar een kerk was binnen gelopen
waar uitstelling was van het heilig Sacrament:
de Hostie stond in een monstrans op het altaar,
wat kaarsen, wat licht en wat biddende mensen.
De man werd diep geraakt
en meldde zich om gedoopt en katholiek te worden.
De Heer had hem uitgenodigd
en die uitnodiging had hem diep geraakt
en hij was opgestaan
om een nieuwe weg te gaan.

Het evangelie verhaalt ons vandaag een parabel,
een gelijkenis die Jezus vertelt.
De koning geeft een bruiloftsfeest voor zijn zoon
en stuurt zijn dienaren
om de gasten uit te nodigen
en daarna nog een keer om de genodigden te melden
dat alles gereed was.
Maar zij kwamen niet.

De gelijkenis van Jezus

U had al wel begrepen dat met die koning
God zelf wordt aangeduid
en die dienaars zijn de profeten
en alle andere mannen Gods,
die vóór Christus hadden opgeroepen
tot bekering en openheid voor God.
En toen de tijd van het bruiloftsfeest,
het nieuwe verbond van God met Zijn volk,
gekomen was,
waren er dienaren Gods uitgestuurd
maar de genodigden
wilden de boodschap niet aanvaarden
en ze hebben Jezus aan het kruis gebracht.

Toch gaat de parabel natuurlijk niet alleen maar
over de mensen toen,
over die hogepriesters en oudsten van het volk,
die schriftgeleerden en Farizeeën,
die Jezus niet wilden aanvaarden.
Nee, het gaat in feite over ons allemaal,
dat wordt eigenlijk wel duidelijk
wanneer we de smoesjes horen
waarmee de uitnodiging wordt afgewimpeld:
ze zijn allemaal bezig met hun eigen dingen:
hun akkers, hun zaken,
dat neemt hen helemaal in beslag.
Ze ervaren de boodschap van die dienaren
zelfs als een inbreuk op hun eigen wereldje
en die dienaren worden mishandeld en vermoord.

Ruimte maken…

Dit is iets wat ons gemakkelijk kan overkomen,
dat we zo druk zijn met onze eigen dingen,
zo opgaan in eigen zorgen en problemen,
in ons werk, in onze zaken, in van alles en nog wat,
dat de boodschap van die dienaren
eigenlijk niet meer welkom is,
dat de innerlijke openheid begint te ontbreken,
de vrijheid, de ruimte
om Gods boodschap voor ons leven
te kunnen horen en ervaren.
Om te begrijpen wat God met je voor heeft,
om te zien hoe Hij voor je zorgt
en welke weg Hij je wijst,
moet je eerst wat vrijheid scheppen,
een innerlijke ruimte,
een beetje afstand van jouw beperkte mensenvisie
op de dingen….

In het evangelie is het zo
dat de mensen van wie je zou verwachten
dat ze op Jezus’ boodschap ingaan
omdat het zeer gelovige, godsdienstige mensen zijn,
dat meestal toch niet doen,
terwijl andere mensen
die veel verder staan
en weinig of niets doen aan God of gebod,
ineens blijken open te staan of open te gaan
voor het Woord van de Heer.

Je moet soms eerst meer afstand nemen,
even weg om
je akker, je zaken, je zorgen, je werk, je gezin, je problemen
niet de allesoverheersende hoofdplaats in te laten nemen,
waardoor er niets meer bij kan,
waardoor een nieuw geluid niet kan worden gehoord.

Ook in de parabel van vandaag
zijn het de onverwachte mensen
– op de kruispunten van de wegen –
die open staan
en de uitnodiging aannemen
om naar het bruiloftsfeest te gaan.

De heilige Dionysius was dus zo iemand.
Allerlei mensen om hem heen
haalden hun schouders op,
gingen weg, hun eigen weg
naar hun zaken of hun akkers,
maar hij had ruimte,
hij liet zich raken.
Dat je door God geraakt wordt,
is een genade, een cadeau;
een cadeau kun je niet opeisen,
maar we kunnen wel wat voorbereidend werk doen,
ons openen, ruimte scheppen,
niet te veel belang hechten
aan wat uiteindelijk niet zo belangrijk is,
enzovoorts.
Dan hebben we ruimte
om een uitnodiging aan te nemen….
Amen.